Διαφορά μεταξύ τρομοκρατίας και εγκληματικότητας
Τρομοκρατία ενάντια στην εγκληματικότητα
Το έγκλημα είναι εύκολο να οριστεί ως οποιαδήποτε συμπεριφορά που είναι κοινωνικά απαράδεκτη και προκαλεί βλάβη σε ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων. Η κλοπή, η ληστεία, η διάρρηξη, η διαφθορά, η υπεξαίρεση, η σωματική και ψυχική βία, ο βιασμός και η δολοφονία είναι ευκολότερο να κατηγοριοποιηθούν ως εγκλήματα. Αλλά όταν πρόκειται για την τρομοκρατία, γίνεται δύσκολο να έχουμε έναν καθολικά αποδεκτό ορισμό. Αυτή η δυσκολία να εντοπιστεί μια πράξη ως τρομοκρατική πράξη υπήρξε ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κόσμος αγωνίζεται με ένα τεράστιο τέρας που ονομάζεται σήμερα τρομοκρατία. Παρόλο που όλοι δέχονται ότι η τρομοκρατία είναι ένα είδος εγκληματικότητας, ένα εξευτελιστικό, το γεγονός ότι ένας τρομοκράτης για έναν είναι μάρτυρας για άλλους έχει κάνει την κατάσταση πολύ συγκεχυμένη. Αυτό το άρθρο σκοπεύει να διαφοροποιήσει την τρομοκρατία και το έγκλημα, αλλά και να κατανοήσει τη σχέση μεταξύ των δύο εννοιών.
Υπάρχουν νόμοι για την αντιμετώπιση εγκλημάτων σε όλες τις κοινωνίες και οι ποινές επιβάλλονται σε εγκληματίες σύμφωνα με τη σοβαρότητα αυτών των εγκλημάτων. Αλλά πώς μπορεί κανείς να αποφασίσει για την τιμωρία για ένα έγκλημα τόσο μεγάλο όσο τη δολοφονία εκατοντάδων ανθρώπων με μία και μόνη πράξη τρομοκρατίας όπως συμβαίνει πρόσφατα. Η τρομοκρατία έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει πανικό και να διαδώσει φόβο στο μυαλό μιας κοινωνίας. Η τρομοκρατία είναι μια προσωποποιημένη βία και μια γυμνή αλήθεια που έχει εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου και δεν περιορίζεται πλέον σε μια χώρα.
Εάν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία και μάλιστα πριν από τους αρχαίους πολιτισμούς, οι τιμωρίες για κάποια σοβαρά εγκλήματα ήταν βάναυσης φύσης και εκδιώχθηκαν σε εγκληματίες στην ύπαιθρο για να δουν όλοι και να πάρουν ένα μάθημα από αυτούς. Αυτό έγινε για να χτυπήσει το φόβο στο μυαλό των ανθρώπων να μην επιδοθούν σε τέτοια εγκλήματα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κρατική τρομοκρατία, αλλά επειδή προοριζόταν για το γενικό καλό και τη βελτίωση της κοινωνίας, έγινε δεκτή.Το σύγχρονο σύστημα εγκληματικότητας και τιμωρίας βασίζεται σε δικαστικό σύστημα όπου ένας εγκληματίας κατηγορείται για ενοχή και καταδικάζεται σε φυλάκιση σύμφωνα με το έγκλημά του. Αλλά ένας τρομοκράτης, ακόμα και όταν τον πιάσει, δεν δέχεται ποτέ την ενοχή του όπως στις απόψεις του, αυτό που έχει κάνει δεν είναι καθόλου λάθος και γίνεται για το καλό ενός τμήματος του πληθυσμού. Αυτό μας οδηγεί στην προέλευση ή τις ρίζες της τρομοκρατίας καθώς και στη δυσκολία εξεύρεσης ενός παγκοσμίως αποδεκτού ορισμού της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία ως διεθνής απειλή δεν είναι νέα, καθώς πολλές χώρες του κόσμου αντιμετωπίζουν την οργή της τρομοκρατίας εδώ και δεκαετίες.
Είναι εύκολο να γίνει διάκριση μεταξύ εγκλήματος και πράξης τρομοκρατίας λόγω διαδικασιών ενοχής / αθωότητας και διαδικασιών καταδίκης. Ένας συνηθισμένος εγκληματίας, όταν παρακαλεί τον ένοχο, του απονέμεται ποινή σε συνάρτηση με το έγκλημά του και υπηρετεί την ποινή φυλάκισης.Αλλά η τρομοκρατία λειτουργεί με βάση μια ιδεολογία, είναι μια πεποίθηση που ενθαρρύνει ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων να συμμετάσχουν σε τρομοκρατικές ενέργειες, καθώς πιστεύουν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ακούσουν ή να αισθανθούν τα παράπονά τους. Αν ο Sardar Bhagat Singh έριξε βόμβες σε μια νομοθετική συνέλευση, θεωρήθηκε τρομοκράτης από τη βρετανική κυβέρνηση και προσπάθησε ανάλογα, αλλά για ολόκληρο τον ινδικό πληθυσμό, ήταν ήρωας, μάρτυρας, σύμβολο αντίστασης στη βρετανική καταπίεση.Ομοίως, αν και η κυβέρνηση της Σρι Λάνκα και ο υπόλοιπος κόσμος είδαν την LTTE ως τρομοκρατική οργάνωση, οι ηγέτες και τα στελέχη του LTTE πίστευαν ότι ήταν μαχητές της ελευθερίας εναντίον ενός τυραννικού και καταπιεστικού καθεστώτος που δεν άκουσε τα παράπονα των Ταμίλ που ζουν στη Σρι Λάνκα. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους αντάρτες που ασχολούνται με τρομοκρατικές ενέργειες σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, όπως το Κασμίρ, το Ισραήλ, τη Μέση Ανατολή, την Τσετσενία, τη Βοσνία, τη Σομαλία, την Υεμένη και τις αφρικανικές χώρες. Η καταπίεση και η καταπίεση των μειονοτήτων για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσω διακρίσεων και η άρνησή τους από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους ή η άρνησή τους από το δικαίωμα διακυβέρνησης δημιουργούν μίσος. Τελικά βρίσκει φωνή στην τρομοκρατία, όπως οι καταπιεσμένοι άνθρωποι αισθάνονται ότι είναι ο μόνος τρόπος για να πάρει τη δικαιοσύνη.
Έτσι ο κόσμος αντιλήφθηκε την τρομοκρατία μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου. Οι εικόνες των δίδυμων πύργων που καταρρέουν και η επακόλουθη απώλεια 3000 ζωών συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο και έκανε τον κόσμο να πει δυνατά ότι αρκετά αρκεί. Εκείνοι που ήταν ενάντια στην τρομοκρατία ενώθηκαν κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ και ο τότε Αμερικανός πρόεδρος έφτασε ακόμη στο σημείο να λέει ότι οι χώρες που δεσμεύονταν να στηρίξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ήταν σύμμαχοι ενώ οι εναντίον του ήταν εχθροί της συμμαχίας. Ο κόσμος διαχωρίστηκε σαφώς σε εκείνους που ήταν ενάντια στην τρομοκρατία και σε εκείνους που την υποστήριζαν.
Οι αδιάκοπες προσπάθειες των συμμάχων στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας έχουν οδηγήσει σε πολλές νίκες εν μέσω σποραδικών πράξεων βίας που επιδίδονται από τρομοκράτες, αλλά με την πρόσφατη δολοφονία του Οσάμα Μπιν φορτωμένου από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Πακιστάν σαφώς σηματοδοτούν ότι η πολιτισμένη κοινωνία κερδίζει τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και δεν υπάρχει τόπος για ένα θανατηφόρο έγκλημα όπως η τρομοκρατία στον πολιτισμένο κόσμο. Καμία ιδεολογία, καμία πίστη δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη δολοφονία ανθρώπων αθωότητας και καμία θρησκεία δεν επιτρέπει σε κανέναν να επιδοθεί σε τέτοιες φρικτές πράξεις.
Τρομοκρατία ενάντια στην εγκληματικότητα
• Ενώ η τρομοκρατία ως διεθνές φαινόμενο είναι ένα πιο πρόσφατο φαινόμενο, το έγκλημα βρισκόταν πάντα στις κοινωνίες.
